Towarzystwo Urbanistów Polskich w głębokim smutku powiadamia o śmierci

Kolegi, przyjaciela i nauczyciela wielu z nas

prof. dr inż. Wojciecha Suchorzewskiego

(23.08.1933-11.11.2022)

Wspomnienie o zmarłym odbędzie się w poniedziałek 21 listopada w sali na Powązkach Wojskowych o godz. 10.30, o godz. 12.00 nabożeństwo w kościele na Starych Powązkach

***

Był członkiem naszego Towarzystwa od 1962 r. i od tej chwili na forach naszych konferencji i seminariów propagował rozwijanie interdyscyplinarnego warsztatu urbanistycznego wnosząc nieoceniony wkład w integrację planowania przestrzennego i projektowania urbanistycznego z planowaniem transportu. Przyczyniał się do niej zajmując kierownicze stanowiska w Biurze Studiów i Projektów Komunikacji Miejskiej w Warszawie, w Instytucie Gospodarki Komunalnej i Instytucie Kształtowania Środowiska. W duchu tej integracji kształcił jednocześnie pokolenia inżynierów na Politechnice Warszawskiej mając godność profesora nadzwyczajnego (od 1979) i zwyczajnego (od 1992 r)·.

We wczesnych latach 60-tych ubiegłego wieku stał się współtwórcą metody „optymalizacji warszawskiej” – jednego z największych osiągnięć polskiej myśli urbanistycznej i koncepcji układu komunikacyjnego Warszawy przez długie lata kształtującej jego rozbudowę.

Był pionierem w Polsce inżynierii ruchu, autorem pierwszych podręczników z tego zakresu i od zarania propagatorem stosowania nowoczesnych technik komputerowych w planowaniu
i zarządzaniu transportem miejskim.

Szybko Jego myśli i prace zyskały międzynarodowe uznanie. Był ekspertem ONZ, pracował w jej Centrum ds. Osiedli Ludzkich Habitat, angażowano go w projekty m.in. Banku Światowego, OECD i Unii Europejskiej, wykładał na uniwersytecie w Pittsburghu. W kraju był rzeczoznawcą TUP, członkiem Państwowej Rady Gospodarki Przestrzennej, GKUA i przez wiele lat MKUA
w Warszawie; przewodniczył też Krajowej Radzie ds. Autostrad.

Swoją wielką wiedzę i doświadczenie wykorzystał w pracach nad strategią transportową Warszawy, w której stworzeniu i aktualizowaniu odgrywał wiodącą rolę. Wyrażał w niej swe oddanie idei zrównoważonego rozwoju i przeświadczeniu o potrzebie wspierania nowych form mobilności.

Ten człowiek nauki był skutecznym w działaniach urzeczywistniających jego idee. A przede wszystkim był otwartym na ludzi i przyjaznym im człowiekiem. Imponujący rozwagą
i pragmatyzmem cenił uroki życia i potrafił z nich korzystać. Budził uznanie i szacunek, ale przede wszystkim sympatię.

Takim pozostanie w naszej pamięci.